Damang-dama ko ang iyong pagkamanhid...
Na animo'y wala kang narinig...
Na sa kisap-mata, ang tinig ng naghihinaing ay binura sa iyong gunita...
Hindi inalintana.
Hindi ininda.
Walang pakialam sa kapwang naghihinaing.
Mga mata't pandinig mo'y tutok sa sariling nais...
Kay lungkot.
Kay lamig.
Yan ba ang nagpa-Paring wangis?!
O, Christopher!
